Het is alweer 5 weken geleden dat ik vertrokken ben uit Veldhoven en na een lange reis hier in Davos aan ben gekomen. Het was een hartverwarmend welkom. Ondanks dat, was ik in tranen. Ik dacht: “ik draai weer om!!”

Iedereen die hier opgenomen is geweest zal misschien de eerste hectische week wel kennen. Wennen aan de omgeving, drukke programma, je weg zoeken in de kliniek, maar ook het contact met je medepatiënten.

In de eerste week viel er hier ontzettend veel sneeuw. Tot wel 1.70, het hield maar niet op. Zoveel was er in 20 jaar niet gevallen. Dat is toevallig want, in 1998-99 was ik ook hier.

Het was een prachtige witte wereld. Door het lawinegevaar (code rood) mochten we niet naar buiten. Ook werd het World Economisch Forum gehouden in die week. Er hebben veel helikopters rondgevlogen en even waren wij in de best beveiligde stad ter wereld.

Ik was voor een korte opname hiernaartoe gegaan. Voordat ik hier gewend was, waren er 3 weken voorbij. Ook waren de medicijnen al voor een groot deel afgebouwd. Dus na 3 weken dacht ik: de laatste weken gaan in!! Maar echt goed ging het eigenlijk niet. Ook omdat ik heel veel last van heimwee heb…

Hoewel het team mij adviseerde om in ieder geval 3 weken langer te blijven stond mijn besluit vast: IK ga naar huis!!!!

Mijn man, zoons en schoondochters dachten daar duidelijk anders over. Zij wilden dat ik liever wat langer bleef, zodat ik in een betere conditie terugkwam, dan na 6 weken terug naar huis gaan. Zonde van de energie die je er nu ingestopt hebt zeiden ze! Bovendien zou het voor mij en iedereen om me heen heel fijn zijn als ik zo gezond mogelijk terug kom. En dat ik er langer plezier van heb dat ik deze pittige stap naar Davos heb gezet.

Het was heel moeilijke beslissing, maar op een gegeven moment zag ik toch ook wel in dat het beter is om er langer te blijven. En al valt het echt niet mee en speelt heimwee een hele grote rol, met de steun van mijn thuisfront en het team hier gaat het me lukken!!!

Hartelijk groeten,
Anja Camps-Verhoef