Opname Nederlands Astmacentrum Davos
Hallo, ik ben Harrie, 62 jaar, en mijn vrouw heet Marianne.
Na vijfmaal eerder opgenomen te zijn geweest volgde in oktober van het afgelopen jaar mijn zesde opname. Zonder problemen met mijn zorgverzekeraar kon ik wederom revalideren. In mei 2021 ben ik doorverwezen naar het NAD. Toen Lucie Roeken, intaker, contact opnam om een intakegesprek te plannen konden wij nog 4 weken vakantie nemen voordat wij naar Bilthoven reisden.
Onze vakantie ging naar de hoge Pyreneeën om daar zoveel mogelijk van schone lucht te genieten en met onze 4×4 camper op plekjes te komen waar een personenauto niet kan komen. Dit betekent dat wij heel veel wildkamperen. In deze 4 weken hebben wij dan ook geen camping gezien. Water vullen wij aan bij bronnen, afval in de daarvoor bestemde afvalbakken. Ons toilet gebruikt geen chemicaliën. Douchewater wordt verwarmd door de zon. Kortom een heerlijke 4 weken.
Op dinsdag komen wij thuis en stoppen de wasmachine vol. Op woensdag heb ik het intakegesprek en Marianne gaat mee. Lucie vertelt ons dat mijn opname voorlopig gepland staat op 18 oktober, dat betekent nog 10 weken wachten. Of wij kunnen nog 8 weken naar ons favoriete vakantiebestemming Albanië waar wij ook veel hulpverleningsprojecten hebben gedaan en nog steeds doen. Dus de schone was weer in Ollie, onze camper, opgeborgen en op donderdag vertrokken. In Albanië onze huizenprojecten bezocht, onze vrienden ontmoet, mooie tochten gemaakt en heerlijk gegeten.
Terug in Nederland de koffers gepakt en op 18 oktober sta ik op airport Amsterdam om samen met nog 4 personen onder begeleiding naar Zürich te vliegen. Hier staat een verpleegkundige van het NAD om ons naar de bus en het NAD in Davos – Clavadel te begeleiden.
De kamer is mooi ruim en een fantastisch uitzicht. De eerste week zijn er met de behandelaars intakegesprekken en onderzoeken. Toen de aanvraag gedaan was voelden mijn longen slecht, bij opname een heel stuk beter. Mogelijk hebben de vakanties goed gedaan.
Op maandag van de tweede week krijg ik te horen dat mijn ecg niet goed is en dat ik naar een cardioloog moet. Mogelijk moet ik een pacemaker. Tot het bezoek aan de cardioloog mag ik mij niet meer inspannen. Op dinsdagmiddag ga ik naar een cardioloog in de Wolfgangkliniek. Weer een ecg en een echo. Hieruit blijkt dat ik een AV Block III heb. Kort gezegd krijgen de kamers in het hart geen puls van de sinus en pompt het hart op eigen frequentie met 30 slagen per minuut. Daarnaast zit er een flutter in de boezems van het hart. Deze hebben een frequentie van 300 slagen per minuut. De lage hartslag is gevaarlijk en het hart kan er elk moment mee stoppen. Hoe lang ik dit al heb? Geen idee want ik heb geen enkele klacht die met dit probleem te maken heeft.
Terug in het NAD pak ik een tas met kleding in want ik moet direct door naar het Kantonspital in Chur. Terwijl ik aan het pakken ben wordt de brancard van de ambulance binnen gereden. Onderweg wordt er een arts opgepikt bij Spital in Davos. Mocht het onderweg mis gaan dan zijn er 2 artsen om te reanimeren. Op de eerste hulp worden veel onderzoeken gedaan en halverwege de avond heb ik pas tijd om Marianne bij te praten. Daarna ga ik naar zaal en lig aan de hartbewaking. De volgende dag is er nog geen planning, maar een MRI is wenselijk om te onderzoeken of er sarcoïdose actief is. In het verleden heb ik een neuro-sarcoïdose gehad. Het wachten is dus begonnen. Rond de middag wordt ik opgehaald voor de MRI. De scans duren erg lang en de adem inhouden is dan ook een probleem. Deze lange scans zijn nodig omdat het hart zo langzaam klopt. Om 16:50 wordt ik opgehaald om naar de OK gebracht te worden. Het plaatsen van de pacemaker gaat dus toch door vandaag. Na het plaatsen van de pacemaker gaat de hartbewaking er af en ga ik terug naar zaal. Marianne is erg opgelucht wanneer ik haar verslag doe van de operatie die onder plaatselijke verdoving is uitgevoerd. De volgende dag om 8:00 wordt de pacemaker gecontroleerd en een röntgenfoto gemaakt. Daarna begint het wachten op ontslag. Om 14:00 is er een taxi die mij terugbrengt naar het NAD.
Door het team wordt ik heel erg “gepamperd” en vooral gemaand het rustig aan te doen, terwijl de cardioloog mij groen licht heeft gegeven om mijn conditieopbouw te continueren. Dit geeft de nodige spanningen tussen het team en mij. Cardioloog zegt “gaan” en het team zegt 2x buiten per dag, maximaal 10 minuten per keer. Uiteindelijk komt het goed en gaat de conditieopbouw weer op maximaal. Daarna begint de afbouw van medicatie en dit gaat gepaard met allerlei klachten. Na stap 1 volgt stap 2 in de afbouw. Mijn energie wordt minder en mijn uithoudingsvermogen gaat achteruit. Dit wordt gezien als ontwenningsverschijnselen maar achteraf ben ik mijn bijnieren aan het uitputten. Wanneer ik weer thuis ben stort ik in. Slaap ongeveer de hele dag en begin aan een stootkuur prednison. Het gaat in eerste instantie beter, maar toch glij ik weer af. Ik neem mijn inhalatie medicatie weer zoals voor de opname en neem er nog 5 mg prednison bij. Dit gebruik ik een week en bouw het dan af. Vier weken na thuiskomst heb ik weer meer energie, is mijn longfunctie verbeterd en ben ik actief en uiteraard met inachtneming van mijn grenzen.
Achteraf gezien heeft de flutter in de boezems er voor gezorgd dat de hartslag door de pacemaker gereguleerd wordt in plaats van dat het sinussignaal leidend is. Hierdoor had ik bij inspanning, berg omhoog, slechts een hartslag van 95.
Al met al een enerverende opname die voor mijn luchtwegen deze keer geen positieve resultaten had.
Groetjes, Harrie van Dijken
Maandelijks de gratis nieuwsbrief in je email ontvangen! Een nieuwsbrief vol wetenswaardigheden voor mensen met (ernstig) astma.