Gekke tijd achter de rug
Hallo allemaal, wat een gekke dagen heb ik achter de rug. Ik krijg veel vragen dus het leek mij slim
om alles even uit te leggen in dit blog.

Ouders op bezoek
Twee weken geleden waren mijn ouders op bezoek in Davos samen met mijn zusje en vrienden van
mijn ouders. Het begon erg spannend, omdat het eerst niet zeker was of mijn ouders nog langs kon
komen. Ook in Zwitserland was het corona virus een serieuze bedreiging geworden en inmiddels is
ook daar alles dicht. Er waren al extra maatregelen gekomen waardoor we niet meer naar drukke
plekken gingen en bepaalde situaties meden. Verder mocht dit de pret niet drukken en was ik heel
erg blij om mijn bezoek te mogen ontvangen. Woensdag stonden eerst nog wat afspraken gepland.
Daarna ben ik lekker met hen meegegaan naar het appartement. Het was heerlijk om weer eens
Nederlandse kost te eten. Toen ik avonds terugkwam waren er nieuwe besluiten gemaakt. Mijn
bezoek was het laatste wat mocht komen, want vanaf de maandag erna mocht bezoek uit Nederland
uit voorzorg niet meer langskomen. Donderdags hebben we nog een goede dag gehad met prachtig
weer, mooie wandelingen en veel gezelligheid. Toen ik vrijdagmiddag terugkwam werd verteld dat
we vanaf nu de kliniek helemaal niet meer mochten verlaten en ook bezoek niet meer naar binnen
mocht. Gelukkig had ik voor de zekerheid al afscheid genomen van het bezoek en zou ik die
anderhalve week later weer zien.

Onzekerheid
Het was al een gek weekend. Mensen waren in de war, bang en gefrustreerd om het feit dat we niet
meer naar buiten mochten. Mede door het virus wat steeds dichterbij kwam. Zaterdags hebben we
spelletjes gedaan en hebben we geprobeerd actief te zijn door pingpong en poolen. Het hele team/
patiënten probeerde er het beste van te maken. Natuurlijk volgde wij ook al het nieuws in Nederland
en zagen we dat er daar ook steeds grotere paniek ontstond. Ik kreeg toch een soort angst; wat als
we de 23ste niet meer thuis kunnen komen en straks hier vast zitten. Begrijp me niet verkeerd. Ik had
het er heel erg naar mijn zin maar aan het einde van je opname, leef je er erg naar toe om naar huis
te gaan.

Grenzen op slot
Zondag werd bekend dat alle horeca in Nederland op slot moest en er vele maatregelen werden
gehanteerd tot 6 april. De grenzen om ons heen gingen op slot en ik had hier zoveel stress van dat ik
mij opsloot op mijn kamer. Ik werd letterlijk ziek door alle spanningen (dit staat ook in mijn Astma
Actie Plan omdat stress een van mijn grote triggers is). Daardoor kreeg ik hoofdpijn was ik wat
benauwder en ik was verkouden. Maandag zaten we allemaal in onwetendheid. Wat gaat er
gebeuren? Komen we nog thuis? Heeft een behandeling nog zin? De longarts kwam langs om te
vertellen dat er het einde van de ochtend een bijeenkomst was en ze alles met ons gingen
bespreken.

In quarantaine
Ondertussen werd ik van de gang geplukt en werd mij verteld op de kamer te moeten blijven tot de
longarts langs is geweest. De longarts vertelde mij dat ik bepaalde symptomen had die op corona
konden wijzen. Vanaf dat moment moest ik in quarantaine, werd er een test afgenomen en mocht er
alleen tijdens nood of voor het eten verpleging bij mij in de kamer komen. Maar alleen in volledige
uitrusting. Er werd verteld dat de kliniek tijdelijk gesloten wordt, omdat de artsen het een te groot
risico vinden om zo’n grote groep zwakke mensen bij elkaar te hebben. Ook werd door de Zwitsers
de sportschool/zwembad in de revalidatie kliniek gesloten. Het werd een te groot risico nu ook in de stad in het ziekenhuispatiënten lagen. Doordat de kliniek op slot ging werd mij door de longarts
verteld dat de patiënten die niet in quarantaine zaten met spoed in een grote bus met mijn allen
naar Nederland gingen. Ze moesten gelijk weg omdat het niet zeker zou zijn of de vliegtuigen de dag
erna nog zouden vliegen en de grenzen waren al op slot. Door grote inzet van de longartsen (zelfs
een van de artsen is meegereden tot de grenzen en heeft gebeld met de ambassade) konden alle
patiënten thuiskomen.

Toch naar huis?
Het was heel heftig voor mij omdat ik samen met twee andere patiënten achterbleef. Wij moesten
de uitslag van de corona test afwachten. Vanaf mijn balkon zag ik iedereen weggaan. Mensen waar ik
8 weken mee heb gezeten heb ik geen afscheid van kunnen nemen en niet wetend of ik nog naar
huis kon komen. Er werd ons verteld dat het rond de 20 uur duurt voor de uitslag bekend is en daar
moesten we in ieder geval op wachten. (Dit is natuurlijk heel logisch en super goed dat de artsen zo
goed handelen en het heel serieus namen). We zouden de dinsdag als de uitslag er snel was ook met
een busje terug. Helaas liet de uitslag op zich wachten en werd ons verteld dat als we om 2 uur niks
wisten ook de vlucht niet zouden redden die op dat moment nog gepland stond. Om 2 uur werden
we gebeld “het spijt ons maar jullie kunnen vandaag niet naar huis, er is nog geen uitslag” Zwaar
overstuur als ik was, zat ik op het balkon. Alle spullen stonden al vanaf de ochtend ingepakt en klaar.
Zodra ik iedereen had laten weten dat ik niet thuis kon komen stormde iemand van de verpleging
binnen. “SANNE de uitslag is goed we gaan NU NU weg, we weten niet of we het redden maar we
gaan er alles aan doen” David, de longarts vroeg of we konden vliegen en we pakten alle spullen en
zijn hals over de kop naar buiten gerend. Daar kwam David, longarts met het busje aan scheuren.
Verpleging stond klaar voor de vlucht en ook Jurre van de activiteitenbegeleiding stond klaar.
Noodmedicatie werd meegegeven en daar zat ik met nog tranen in mijn ogen in het busje. Ik kon het
niet geloven. Ik ga gewoon echt naar huis. Het team stond ons uit te zwaaien en beloofde ons dat het
goed kwam. Verder is de reis best soepel gegaan. We moesten op Zurich even goed doorlopen en er
zijn telefoontjes gepleegd dat we echt nog mee konden, maar vanaf dat we in het vliegtuig zaten ging
alles soepel en waren we zomaar op Schiphol. Daar stonden mijn lieve vriend en zusje mij al op te
wachten. Door alle inzet en doorzetten van de longartsen en de rest van het team ben ik nu lekker
thuis. Ik ben het iedereen heel erg dankbaar. Wat een super team die echt hun handen in het vuur
hebben gestoken voor ons.

Rust
Nu vooral bijkomen, alles een plekje geven en verwerken. Deze weken krijg ik nazorg en via Skype
kunnen alle gesprekken alsnog plaats vinden. Voor nu lekker genieten met mijn vriend en familie.