Voor mij begon de zesde week niet zo fijn. Ik had al een paar dagen slecht geslapen en was benauwd bij het wakker worden. Meteen zit je dan in het ochtendrondje van de longarts. Het was een goed moment om mijn “actieplan” te onderzoeken. Het betekende even een stapje terug en meer rust nemen. Ik wilde natuurlijk er wel voor zorgen dat ik naar het weekend toe in betere vorm was aangezien mijn man, Geertjan, zou komen. Hij zou de hele week blijven. Dat is leuk in het weekend, maar door de week gaat mijn programma gewoon door.

De zesde week betekende ook dat er weer een groep wisselt. Er gingen vier mensen weg en er zijn er ook weer vier terug gekomen. Na een aantal dagen ging het gelukkig weer beter met mij en kon ik de extra medicatie weer stoppen en volop meedoen in het programma. Ook heb ik aangegeven dat mijn kamer niet passend was voor mij. Ik voelde me er niet veilig. Natuurlijk is dat iets dat in mijn hoofd zit, want rationeel weet ik dat ik overal veilig ben. Normaliter krijg je ook niet de mogelijkheid om van kamer te veranderen en dat is maar goed ook. Ik was dan ook heel blij dat men begrip had voor mijn gevoelens. De wetenschap dat ik zou verhuizen deed me heel erg goed.

Ik merk dat ik nu snel vooruit ga met mijn conditie. Aan het begin van de opname heb ik een conditietest gehad in de vorm van een shuttlewalk. Je moet dan een afstand afleggen binnen twee piepjes. De piepjes komen steeds sneller achter elkaar. Ik was snel klaar met de test. We hebben wel met de groep die wegging Sinterklaas gevierd. Op mijn verzoek gebeurde dat op vrijdagavond omdat Geertjan zaterdag zou arriveren. Het was heel gezellig. Er waren prachtige gedichten en leuke cadeautjes. Grappig was dat drie mensen dezelfde Zwitserse sloffen kregen. Het was een gezellige avond met elkaar.

Geertjan had bij vrienden gelogeerd in de buurt van Basel. Hij was dus al vroeg in Davos. Ik heb hem in de stad opgewacht en samen zijn we naar het sporthotel gereden dat tegenover de kliniek ligt. Gelukkig hebben we geen van beiden last gehad van de geuren in dat hotel. Niet iedereen kan er tegen. We hebben gezellig bij elkaar mogen zitten, maar ik moest wel op tijd weer terug zijn in de kliniek. Dat is ook niet echt moeilijk want de laatste bus omhoog is om 20.00 uur. Het zit er dus niet echt in om in Davos te eten. De restaurants gaan pas om zes uur open en om je maaltijd naar binnen te schrokken vonden we niet leuk.

We hebben zondags langs het Landwasser gelopen en bij kaffee Klatsch gezeten. Die zit midden in het dorp en is bijzonder gezellig. Het interieur is een bij elkaar geraapt zooitje, maar, mede daardoor, erg gezellig. Er komt trouwens een nieuwe vestiging in de vroegere C&A (voor de Davoskenners onder de lezers). Men is nu druk bezig met de inrichting. Ze serveren daar

heerlijke thee en koffie, met of zonder lekkernijen. Het nemen van iets lekkers hangt voor mij, maar ook voor anderen, vaak af van het oordeel van de weegschaal op zaterdagochtend.
We hebben toch veel tijd met elkaar kunnen kunnen doorbrengen tussen mijn programma door.

Er waren die week een aantal hoogtepunten. Ik heb naast de shuttlewalk ook de mij bekende zes-minutentest gelopen. We hebben hem hier dus gedaan en ik heb die in zes minuten 500 meter gelopen. Ook mijn handkracht was toegenomen en zat nu op 30 voor beide handen. Voor de meesten van jullie zegt dit niet veel, maar voor mijn vertrek liep ik amper 200 meter in zes minuten en was de kracht in mijn handen rond de 20. Grote vooruitgang dus.
Een ander hoogtepunt was de wandeling van donderdag. De korte wandeling ging naar de Davoser See. We (Gj en ik)mochten meerijden en hebben vervolgens samen de Davoser See helemaal rondgelopen en daarna zijn we nog naar het station van Davos Dorf gelopen omdat ik de bus terug naar het dorp al langs had zien komen en die rijdt maar twee keer per uur. Ik was die avond doodop en heb nog dagenlang spierpijn gehad, maar….het was een doel van mij (aan het einde van mijn opname) en die heb ik afgestreept.

Naar het weekend toe werd het weer steeds slechter en Geertjan en ik kwamen tot de conclusie dat het verstandiger was voor hem om op zaterdag terug te rijden naar Nederland. We hebben op vrijdag de auto al geparkeerd in Davos en zijn vervolgens nog wel even naar het Kirchnermuseum gegaan waar een tentoonstelling was over Kirchner en Kokoschka, zeer de moeite waard. Zaterdagochtend ben ik met Geertjan meegereden naar de pas bij Wolfgang die tussen Davos en Klosters ligt. Daar hebben we afscheid genomen en heb ik de bus terug genomen. De dagen erna kwam mijn somberheid weer opzetten, maar ik werd goed opgevangen door medepatiënten en behandelaren. We hebben goed naar een oplossing gezocht en mijn medicatie aangepast.
Toch waren er ook lichtpunten. Ik heb met een medepatiënte, Mariska, een wandeling langs het Landwasser gemaakt. We liepen op een ijsbaan, maar met onze spikes en loopstokken is het goed gegaan. Ook de wandeling op donderdag was een succes. Ik ben blijven lopen in het Dischmatal tot de laatsten de bus in moesten stappen. Op de vrijdag heb ik met de bewegingsagoog een ochtendwandeling gemaakt. Die vindt tegenwoordig nog maar één keer per week plaats. We hebben een stukje van het bospad gelopen. Het is een prachtig pad dat hoog boven de weg door het bos kronkelt. Soms heb je een prachtig uitzicht, soms loop je over een beekje. Het schijnt dat dit pad uitkomt op de piste van de Jakobshorn. Theoretisch zou je dan, als je een heel klein stukje op de piste loopt via een ander pad weer kunnen teruglopen. Dat is ruim twee uur lopen en dus voor mij niet haalbaar. Bovendien is het skiseizoen nu officieel weer begonnen en mag je niet over de piste lopen.

We zijn afgelopen zaterdag het dorp in geweest. De weersverwachtingen waren te slecht om het uitje naar Chur door te laten gaan. We hebben wel kunnen genieten in de nieuw geopende Klatsch. Het ging allemaal wat rommelig, maar het was er heel druk. Het bewijs voor mij dat het seizoen begonnen is was het zien van de eerste bontjas tot over de knieën. Hier kan dat dus nog. Daarmee is ook week 8 tot een einde gekomen. Vanochtend hebben we afscheid moeten nemen van twee patiënten die met mij naar Davos waren gevlogen. Dat voelde heel erg dubbel. Ze hoorden zo bij ons groepje. We hebben ze uitgezwaaid met een goed Koerdisch/Turks gebruik door water naar de rijdende bus te gooien, opdat ze heel veilig, als een zacht kabbelend beekje, terug in Nederland komen.
Er komen nu gekke weken. Ik hoop hier vanuit Davos nog van mij te laten horen, maar anders vertel ik het laatste deel als ik weer thuis ben, na 15 januari dus.

Fijne feestdagen voor iedereen,

Mieke