Op 19 oktober 2020 zijn Ingmar en ik (Femke) ouders geworden van ons prachtige zoontje Robin.
Helaas bleek Robin bij de geboorte bijnierschorsinsufficiëntie te hebben door mijn corticosteroïd gebruik tijdens de zwangerschap. Hieronder vertel ik de reden voor, en mijn ervaring over het corticosteroïd gebruik tijdens de zwangerschap.
Waar ik van te voren bang was dat mijn astma (die nu al een aantal jaar rustig is) tijdens de zwangerschap weer heftiger zou worden, was dit gelukkig niet het geval. Helaas kreeg ik door de hormoonveranderingen wel enorm last van eczeem, iets waar ik sinds mijn jeugd geen last meer van had gehad.
Hormoonzalven en lichttherapie werkte onvoldoende en in juni kreeg ik de eerste stootkuur corticosteroïden. Dit hadden we zo lang mogelijk geprobeerd uit te stellen omdat het mogelijk was dat corticosteroïden door de placenta bij de baby kon komen. Dit zou een iets hoger risico op een lager geboortegewicht kunnen veroorzaken.
Het eczeem werd weer heviger en begin september toch weer een stootkuur corticosteroïden. Dit keer lukte het niet goed om af te bouwen en bleef ik hangen op een redelijk hoge dosering. Dit was voor de verloskundige reden om mij door te verwijzen naar de gynaecoloog.
Bij het consult met de gynaecoloog bleek dat er meer risico’s waren aan het corticosteroïden -gebruik aan het einde van de zwangerschap waar wij (nog) niet van op de hoogte waren, en dat bijnierinsufficiëntie bij de baby hier een van was. Daarnaast zou ik tijdens de bevalling een stressschema krijgen om bij mij een bijniercrisis door de stress van de bevalling te voorkomen. Om deze redenen waren er plannen om eventueel de bevalling met 38 weken in te leiden. Gelukkig bleek dit niet nodig te zijn, want met 37 weken is Robin (spontaan) geboren.
Uiteindelijk moesten we 2 nachtjes blijven zodat ze zijn bloedsuiker en cortisol waarden konden checken om bijnierinsufficiëntie uit te sluiten. Hier uit bleek dat Robin’s bijnierschors niet genoeg cortisol aanmaakte en moesten wij begin december weer naar het ziekenhuis waar ze een ACTH-test hebben uitgevoerd om te kijken of zijn bijnierschors nu wel goed functioneert. Een week later kregen we de uitslag dat zijn bijnierschors gelukkig weer goed werkt en voldoende cortisol aanmaakt.
Hoewel er geen andere optie was, en het gebruik van corticosteroïden volgens de dermatoloog en de gynaecoloog nog steeds de beste keuze geweest omdat dit heeft voorkomen dat ik uitgeput de bevalling in ben gegaan, had ik van te voren toch wel graag alle risico’s voor de baby willen weten. Toen we te horen kregen dat Robin zijn bijnierschors inderdaad niet goed genoeg functioneerde en wij terug moesten voor de ACTH-test heb ik mij behoorlijk schuldig gevoeld.
We moesten goed oppassen dat Robin niet ziek zou worden omdat door de bijnierschorsinsufficiëntie zijn afweersysteem niet optimaal werkte. Tot dat zijn bijnierschors weer goed werkte mocht hij ook geen vaccinaties. Gelukkig is Robin niet ziek geworden en heeft hij geen last gehad van zijn bijnierschorsinsufficiëntie. Het is een gezond, lief, mannetje!
